چشماشون می خنده

از قدیم  یکی از  آرزوهام این بود خودم یا کسی که باهاش ازدواج میکنم  ماشین شاسی بلند داشته باشیم . وقتی با همسر قرار گذاشتیم هر دو ماشینامون بفروشیم تا یه ماشین بهتر بخریم فکر نمی کردم به آرزوم برسم. تا اینکه به طور معجزه آسا از جایی پول بهمون رسید و تونستیم آرزوی من رو بر آورده کنیم. دیگه نگم از خوشحالی وصف ناپذیرم وقتی اولین بار پشت فرمون نشستم و رانندگی کردم.الان چند ماه از خرید ماشین بیشتر نگذشته ولی اینقدر برای من عادی شده که انگار  نه انگار که این ماشین روزی آرزوی من بوده. در صورتی که نسبت به آرزوهای غیر مادیم که بهشون رسیدم همچین حسی ندارم. مثلا همیشه آرزو داشتم با عشق ازدواج کنم، الان هم بعد از چندین سال که به خواستم رسیدم، شیرینی رسیدن به این آرزو رو هنوز حس می کنم . می خوام این بگم  نه اینکه پول و مادیات تو زندگی مهم نباشه هر کی هم بگه مهم نیست چرت گفته چون آسایش و رفاه میاره ، اما شادی که به آدم می ده زود گذر بعد یه مدت عادی می شه بر عکس معنویات، که  برات ناب همیشه، مثل روز اول. دلم می خواد به اونایی که پول جز ملاک اول برای ازدواج تو زندگیشون قرار می دن بگم چقدر اشتباه میکنن. اولاش بریز به پاش داری هر چی میخوای میخری ، مسافرت های آنچنانی میری، دستت برای هر کاری باز خلاصه کلی هم حال میکنی . اما بعد از یه مدت واست روتین میشه . اگه اون موقع عشق و علاقه تو زندگیت نباشه یه خلا وحشتناک حس میکنی که جاش با هیچی پر نمی شه. اینو من با تمام وجودم درک کردم که عشق از ثروت مهم تر. با علاقه و عشق مشکلات به نظرت بی ارزش میان راحت تحملشون میکنی حتی بعضی از مشکلات رو حس نمی کنی، به قول یکی از دوستام میگه اونایی که تو زندگیشون عشق دارن یه جورین انگار همیشه چشماشون می خنده .